رها شدن بر گُرده ی باد است و

با بی ثباتی سیماب وارِ هوا برآمدن

به اعتمادِ استقامتِ بال های خویش؛

ورنه مسأله یی نیست:

پرنده ی نوپرواز

بر آسمانِ بلند

سرانجام

پَر باز می کند.

جهانِ عبوس را به قواره ی همّتِ خود بُریدن است،

آزادگی را به شهامت آزمودن است و

رهایی را اقبال کردن

حتا اگر زندان

پناهِ ایمنِ آشیانه است

و گرم ْجای بی خیالی سینه ی مادر،

حتا اگر زندان

بالشِ گرمی ست

از بافه ی عنکبوت و تارَکِ پیله.

رهایی را شایسته بودن است

حتا اگر رهایی

دامِ باشه و قِرقی ست

یا معبرِ پُردردِ پیکانی

از کمانی؛

وگرنه مسأله یی نیست:

پرنده ی نوپرواز

بر آسمانِ بلند

سرانجام

پَر باز می کند.

۲۱ آذرِ ۱۳۵۶

نیوجرسی