در اعدامِ خسرو گلسرخی

زاده شدن

بر نیزه ی تاریک

همچون میلادِ گشاده ی زخمی.

سِفْرِ یگانه ی فرصت را

سراسر

در سلسله پیمودن.

بر شعله ی خویش

سوختن

تا جرقّه ی واپسین،

بر شعله ی حُرمتی

که در خاکِ راهش

یافته اند

بردگان

این چنین.

اینچنین سُرخ و لوند

بر خاربوته ی خون

شکفتن

وینچنین گردن فراز

بر تازیانه زارِ تحقیر

گذشتن

و راه را تا غایتِ نفرت

بریدن. ــ

آه، از که سخن می گویم؟

ما بی چرازندگانیم

آنان به چِرامرگِ خود آگاهانند.

۱۳۵۴