چراغی به دستم چراغی در برابرم.

من به جنگِ سیاهی می روم.

گهواره های خستگی

از کشاکشِ رفت وآمدها

بازایستاده اند،

و خورشیدی از اعماق

کهکشان های خاکستر شده را روشن می کند.

□

فریادهای عاصیِ آذرخش ــ

هنگامی که تگرگ

در بطنِ بی قرارِ ابر

نطفه می بندد.

و دردِ خاموش وارِ تاک ــ

هنگامی که غوره ی خُرد

در انتهای شاخسارِ طولانیِ پیچ پیچ جوانه می زند.

فریادِ من همه گریزِ از درد بود

چرا که من در وحشت انگیزترینِ شب ها آفتاب را به دعایی نومیدوار طلب می کرده ام

□

تو از خورشیدها آمده ای از سپیده دم ها آمده ای

تو از آینه ها و ابریشم ها آمده ای.

□

در خلئی که نه خدا بود و نه آتش، نگاه و اعتمادِ تو را به دعایی نومیدوار طلب کرده بودم.

جریانی جدی

در فاصله ی دو مرگ

در تهیِ میانِ دو تنهایی ــ

[نگاه و اعتمادِ تو بدین گونه است!]

□

شادیِ تو بی رحم است و بزرگوار

نفس ات در دست های خالیِ من ترانه و سبزی ست

من

برمی خیزم!

چراغی در دست، چراغی در دلم.

زنگارِ روحم را صیقل می زنم.

آینه یی برابرِ آینه ات می گذارم

تا با تو

ابدیتی بسازم.

۱۳۳۶