خوابيد آفتاب و جهان خوابيد

از برجِ فار، مرغکِ دريا، باز

چون مادری به مرگِ پسر، ناليد.

گريد به زيرِ چادرِ شب، خسته

دريا به مرگِ بختِ من، آهسته.

□

سر کرده باد سرد، شب آرام است.

از تيره آب ـ در افقِ تاريک ـ

با قارقارِ وحشی اردک ها

آهنگِ شب به گوشِ من آيد؛ ليک

در ظلمتِ عبوسِ لطيفِ شب

من در پیِ نوای گُمی هستم.

زين رو، به ساحلی که غم افزای است

از نغمه های ديگر سرمستم.

□

می گيرَدَم ز زمزمه ی تو، دل.

دريا! خموش باش دگر!

دريا،

با نوحه های زيرِ لبی، امشب

خون می کنی مرا به جگر...

دريا!

خاموش باش! من ز تو بيزارم

وز آه های سردِ شبانگاهت

وز حمله های موجِ کف آلودت

وز موج های تيره ی جانکاهت...

□

ای ديده ی دريده ی سبزِ سرد!

شب های مه گرفته ی دم کرده،

ارواحِ دورمانده ی مغروقین

با جثه ی کبودِ ورم کرده

بر سطحِ موج دارِ تو می رقصند...

با ناله های مرغِ حزينِ شب

اين رقصِ مرگ، وحشی و جان فرساست

از لرزه های خسته ی اين ارواح

عصيان و سرکشی و غضب پيداست.

ناشادمان به شادی محکومند.

بيزار و بی اراده و رُخ درهم

يکريز می کشند ز دل فرياد

یکريز می زنند دو کف بر هم:

ليکن ز چشم، نفرتشان پيداست

از نغمه هایشان غم و کين ريزد

رقص و نشاطشان همه در خاطر

جای طرب عذاب برانگيزد.

با چهره های گريان می خندند،

وين خنده های شکلک نابينا

بر چهره های ماتم شان نقش است

چون چهره ی جذامی، وحشت زا.

خندند مسخ گشته و گيج و منگ،

مانندِ مادری که به امرِ خان

بر نعشِ چاک چاکِ پسر خندد

سايد ولی به دندان ها، دندان!

□

خاموش باش، مرغکِ دريايی!

بگذار در سکوت بماند شب

بگذار در سکوت بميرد شب

بگذار در سکوت سرآيد شب.

بگذار در سکوت به گوش آيد

در نورِ رنگ رفته و سردِ ماه

فريادهای ذلّه ی محبوسان

از محبسِ سياه...

□

خاموش باش، مرغ! دمی بگذار

امواجِ سرگران شده بر آب،

کاين خفتگان مُرده، مگر روزی

فريادِشان برآورد از خواب.

□

خاموش باش، مرغکِ دريایی!

بگذار در سکوت بماند شب

بگذار در سکوت بجنبد موج

شايد که در سکوت سرآيد تب!

□

خاموش شو، خموش! که در ظلمت

اجساد رفته رفته به جان آيند

وندر سکوتِ مدهشِ زشتِ شوم

کم کم ز رنج ها به زبان آيند.

بگذار تا ز نورِ سياهِ شب

شمشيرهای آخته ندرخشد.

خاموش شو! که در دلِ خاموشی

آوازشان سرور به دل بخشد.

خاموش باش، مرغکِ دريایی!

بگذار در سکوت بجنبد مرگ...

۲۱ شهريور ۱۳۲۷