چون خاک شدی پاک شدی لاجرما

جرم او کند و عذر مرا باید خواست

بنگر که از آن کوه چه افزود و چه کاست

بی غم دل زنگیان شوریدهٔ مست

آنرا که دو دست و کیسه از سیم تهیست

تا عشق میان ما بماند بی هیچ

زانست که او بزرگ را دارد خرد

آنجا روم و روی کنم در دیوار

کین آب حیاتست ز آدم بیزار

باورد و نسا و طوس یار من بس

تا عهد میان ما بماند محکم

بد عهد بدم کنون به فرمان گشتم

خندان خندان به لب برآید جانم

او را چو خوشست غریبی و شب رفتن

گو رو دیگر بیار مانندهٔ تو

از بس که بجستی تو همه آن گشتی

گر شیر شوی زدست ما جان نبری

خواهی تو بمرو باش خواهی بهری

ای دوست نترسی که گرفتار آیی