در ذهن می‌نگارم نقشی خوش از نگارم

پر كرده‌ای تو فكرم در هر كجا و هر دم

كافی نبوده شاید دنیا و دین و علمم

بی من به روی شاخه یك لحظه هم نمانی

هان ای طبیب دردم بنگر به روی زردم

اندوه دوری تو ابری سیاه گشته

در اوج آسمان‌ها معشوق قدسیانی

من در طلب دویدم تا ایستگاه خواهش

گر با محك بسنجی زردی روی من را

محمودم و ایازی فرهادم و تو شیرین

اندوه دوری تو دیوانه ام نموده

بر خاك من سرت را بگذار و نیك بشنو

مردان این قبیله با خون وضو گرفتند

در کوچه حقیقت شب تا به صبح هر دم