همه طعنه می‌زنندم به گناه بت پرستی

چه جواب گویم آنرا كه تو را ندیده باشد

صنما چو رخ نمایی همه مست روی ماهت

تو نقاب خویش بردار و ببین تمام مردم

چو بدیدمت بریدم ز تمام خوبرویان

نه همین دو روزه باشد غم دل كه گفت سعدی

شده ام مقیم كویت ز همان دمی كه جانا

دل من پیاده اما بدود به سان اسبان

تو مران مرا ز كویت كه اسیر خسته‌ات را

همه دم به گرد كویت به مراقبت بگردم

به زكات پادشاهی نظری به این گدا كن

صنما نبود ممكن كه فنا شوم درونت

به قیامت حقیقت همه‌ی جهان عدم شد