با رفتنت بهار دل انگیز می رود

باران و ابر و باد زما قهر می کند

در باغ ما چکاوک و قمری نمانده و

نعمت در این دیار به قحطی بدل شود

انگار از حوالی رومی ز قونیه

محدود می شویم به جبر قضا قدر

من خفته محو خواب امورات زندگی

بی رویت از مراقبه و کشف و شاهدی

از این وطن نشانه ایران معتدل

عطار خوش سخن ز خراسان پرگهر

صلح و صفا و عشق و صمیمیت و رضا

استاد شادی و شعف و شور زندگی

با تو همه حقیقت محض است شعر من