وز هر دو نام ماند چو سیمرغ و کیمیا

شد دوستی عداوت و شد مردمی جفا

زین عالم نبهره و گردون بی وفا

هر فاضلی به داهیه ای گشته مبتلا

کاندر میان خلق ممیر چو من کجا

بیگانه را همی بگزیند بر آشنا

آگاه نی کز آن نتوان یافت کبریا

هر ک آیت نخست بخواند «ز هل أتی»

آزاده را همه ز تواضع بود بلا

از هر خسی مذلت و از هر کسی عنا

فرقی بود هرآینه آخر میان ما

گر چه زمرد است به دیدار چون گیا

از دشمنان خصومت و از دوستان ریا

بر دوستان همی نتوان کرد متکا

بی عقل و بی کفایت و بی فضل و بی دها

شمشیر جز به رنگ نماند به گندنا

زآهنگ مورچه به سوی جنگ اژدها

کز آبگینه ظلم نیاید بر آسیا

همچون مه از اشارت انگشت مصطفی

گردد همه دعاوی آن طایفه هبا

در موضعی که در کف موسی بود عصا

تا طبعشان بود ز همه دانشی خلا

چونانک بی گهر نبود تیغ را بها

چون عجز کافران بر اعجاز انبیا

با فضل من نباشد خورشید را ذکا

بر گوشهٔ ثریا از مرکز ثری

واقران همی کنند به نظم من اقتدا

کالبرق فی الدجیة و الشمس فی الضحی

صافیست نسبتم به همه نوع چون هوا

بر نسبت من است سخنهای من گوا

کردار ناستوده و گفتار ناسزا

وز دست سفلگان نپذیرفته ام عطا

در نثر من مذمت و در نظم من هجا

جویم بدل محبت و گویم به جان ثنا

انگارمش صواب و نپندارمش خطا

تا رحلتی نباشد ازین جایگه مرا

تا نور او نگردد از آسمان جدا

کآید شب و پدید شود بر فلک سها

کاندر حجر نباشد یاقوت را بها

زین بیشتر قبول که یابد به ابتدا

بازار من به نزد بزرگان بود روا

ناچار اندکی بنمایم ز ماجرا

با من به دوستی ز همه عالم انتما

در دوستی کجا بود این قاعده روا

زآن سان که که کشد به بر خویش کهربا

در نقص من دهند ز هر جانبی رضا

با حاسدان من ننمایند جز صفا

بی حجتی کنند همه صحبتم رها

لو بست الجبال او انشقت السما