کی بود آیا که بنمائی جمال با کمال

درقیاما حشر را حاجت به نفخ صور نیست

در جهنم خوش توان بودن اگر یکبار تو

گر در این زندان تو با مائی ،نگشتم من ملول

خانه عشق ،دلست و آنچنان پر شد ز دوست

گر سر موئی شود فردوس اعلی اشک او

خون خلقی ریخت بیکین هیچ دانی کیست آن

کشتگان نعره زنانند هیچ دانی کیست آن

از سر دنیا برای دوست بگذشتن چه سود

سایه طوبی و حوض کوثر و باغ بهشت

کی شود بی جذب مغناطیس وصلش متصل

عشق و مستی و جنون در طالع ما دیده اند

اوّل و آخر توئی و ظاهر و باطن توئی

تو زما و ما ز بوی تو چنین گشتیم مست

بوی یار آمد به ما آری بیاید بوی دوست

بعد چندین قرن گویند رحمه الله علیه