داد مرا جان تو باده ای از جان خویش

حضرت او نیم شب گوید کای بوالعجب

گرچه تو آلوده ای ،بنده ما بوده ای

گر تو بگوید کسی ،کرده ای عصیان بسی

ور نهد دست رد، بر رخ تو نیک و بد

درلحد تنگ تو صلح کنم جنگ تو

خانه زندان گور ،پر بود از مار و مور

خانه زندان تن روی نهد سوی من

کردمت ای بوالفضول نام ظلوم و جهول

با امانت گران ، بنده توئی ناتوان