ای که می نالی زدوران ،جورِ یار من نگر

جانب گلشن مروکان، یک دو روزی بیش نیست

ای که میگوئی ندادم دل به خوبان هیچگه

سینه ام پرداغ و چهره گل گل از خوناب اشک

باشدت رحمی فتد در دل بیائی سوی من

گرتو داری میل خوبان دیده عبرت گشای

شکر کن محیی که در راه تو خاری بیش نیست