آتش الهی آنکه بیفتد میان دل

مانند خاندان گل از صرصر خزان

احوال دل مپرس که خون ریزد از قلم

با اینکه کرده خاک نشینم، سر درست

رسوا شدم ز دست دل آنسان که هر که را

از من بریده الفت و با سگ گرفته خوی

چشمم ندیده روی خوشی در تمام عمر

افتاده در کمند خم طره ای به دام

دل را به طره تو سپردم ترا بحق

دیگر به چشم خویش نیم مطمئن از آنک

شد اشک محرم دل و از راه دوستی

خوبان یک از هزار ز تحصیل درس عشق

گر لامکان و خانه بدوشم ترا چه غم

یار ار نشان عارف بی نام از تو خواست