جز سر زلف تو دل را سر و سامانی نیست

تا بویرانه دل جغد غمش مأوا کرد

با طبیب من رنجور بگوئید که درد

دلم از طره بیفتاد بچاه زنخش

تو بدین حسن اگر جانب بازار آئی

خرقه زهد بسوزان و مجرد میباش

عارفا عمر به بیهوده تلف شد من بعد