من و ز کس گله، حاشا، کی این دهن دارم

مجوی دشمن من غیر من که من دانم

نهان بکوری چشم پلیس مخفی شهر

نخست گو چه کنی کوه جان بکن، ایراد

ز بسکه مردمک دیده دید مردم بد

چه چشم داشت تو انداشتن ز ملت . . .

به تنگ آمدم از دست زندگی، بدرم

ز دست بی کفنی زنده ام بگو با مرگ

ز نای ناله خود کف زنم بسر چون دف

شده است خانه کیخسرو آشیانه جغد

چو مال وقف شریعتمدار می دزدد

چو لیدران خطاکار و زاهدان ریا

چو مرغ در قفس از بهر آشیان عارف