هر وقت ز آشیانه خود یاد میکنم

یا در غم اسارت جان میدهم بباد

شاد از فغان من دل صیاد و من بدین

جان میکنم چو کوهکن از تیشه خیال

شد سرد آتش دل و خشکید آب چشم

با خرقه ای که پیر خرابات ننگ داشت

گه اعتدال و گاه دمکرات من بهر

با زلف یار تا سر و کارم بود چه غم

من بیخبر ز خانه خود چون سر خری

اندر لباس زهد چو ره میزنم بروز

سرشارم هر شب از می ولیک از خماریش

درس آنچه خوانده ام همه از یاد میرود

شاید رسد بگوش معارف صدای من