من این جانی که دارم عهد با جانان خود کردم

غمت نشسته بر دل برد از من مایه هستی

ز دست بیسر و سامانی خود من ترک سر گفتم

ز ناچاری چو راه چاره شد مسدود از هر سو

شدم در انتحار خویش یک دل دل ز جان کندم

ز بس خون ریختم در دل من از دست غمت آخر

گهی بگریستم گه خنده کردم گه بدل شوخی

ز چشم خویش بد دیدم ندیدم بد ز خاموشی

بکوی عشق سرگردان چو دیدم عقل برق آسا

به فقر و نیستی ز آنروی خو کردم که یکروزی

ز طفلی عشق را پروردم و پرورده خود را