ای تو چو هوشنگ، هوشیار علیجان

موقع تنهائی همچو ذات خداوند

گر تو شدی یار غار خوش گذرد بر

از دو نفر تا سه با تو راه توان رفت

گاه چو خم عسل لبالبی از شهد

گاه تو شیرین تر از شکر گه دیگر

گاه تو چون قاطر چموش لگدزن

نیست کسی کز تو بر دلش ننشسته

روده درازی و پرنفس گه مستی

هر که گرفتار صحبت تو شود شب

تیغ زبان تو بهر آنکه کند قطع

چون بود اوضاع هیئتی که تو در وی

وای بر آن مجمعی که باشی و در وی

وای بر آنکس که در میانه مردم

وای به حال کسیکه از تو بترسد

بخش کنی فحش و حرف تلخ تو در شب

دلبر شربت فروش باش و شکر لب

لیک به مردانگی و غیرت و همت

راستی این راستان به دهر نبینند

مملکت اشرافی و من و تو به ذلت

کارگر و زنجیر به زحمت، و راحت

مرد رعیت به پشت گاو چو خر، شیخ

تا بود عمامه بار دوش، گروهی

کرده قناعت ز زندگی تو و من هم

آمده از آسمان برای من و تو

باز به این زندگی من و تو نداریم

ابره اگر یافتیم آسترش نیست

ما دو گریبان پاره پاره، نپوشیم

جامه بیچارگی بپوش، بپوشیم

کوری چشم کسی که خواست نبیند

دانیم ایام هجر چون گذرد چون

چرخ امانم نداد چند صباحی

کرد طبیعت مرا به کوه و بیابان

بسکه به فکر اندرم ندانم امسال

بود بهارم شبی که چون شفق صبح

دست به گل چون برم نمانده بدستم

جان بلب آمد مرا ز بسکه رذالت

با که توان گفت درد خویش در این ملک

شاه و وزیر و وکیل و حاکم و محکوم

عالم و جاهل به یک ردیف در انظار

عصر تمدن ببین و دور تجدد

ملت وجدان کش و زبون و ریاکار

باربر انگلیس و کارگر روس

جمعی ماهانه ز انگلیس بگیرند

جمع کثیری دوان به راه سفارت

شاه و گدا دزد ، دزد و میر و عسس مست

آنچه بجا مانده برد شه به اروپا

گنج جواهر ز شاه باز گرفتن

مجلس ننگین، وکیل خائن و قاتل

هیز طبیعت، محیط فاسد و مسموم

چشم سیاهی کند طپد دل من از

لعنت بر یارم و دیارم، لعنت

لعنت بر کشور جم و کی، لعنت

نفرین بر کشور غم آور و نفرین

تف بتو تف بر من و تفو بتو ای پست

لعنت بر روح آنکه مملکتی کرد

لعنت بر گور آن پدر که از او ماند

نفرین بر آن پسر که گر بکند بر

لعن بر اشراف و مفتخور کن و لعنت

ملت محکوم مرگ و محو و زوال است

آنقدر از دست غم شدم عصبانی

کاش مرا نافریده بود که عمری

گر فتدم فرصتی به دست برآرم

گر تو و من متفق شویم، عدو را

از خودی خود خدا گواه برونم

قطع کنم گرچه در مکالمه باشد

جرگ رفیقان یکان یکان برسانی

زود رسان زودتر جواب بده نیست

نامه به مازندران نوشتی، بنویس

هم به آشان هم اوشان حسینقلی را

عارف ممنون ز حشمت الملک، این مرد