چنین گفت رندی به تیمورتاش:

بهار خوش و خرمی شد چو طی

نهان گر که نیرنگ بردی به کار

بیندیش ز اندیشه بد، که بد

تو، ای بنده گمره ناسپاس

بگو راست ای دشمن راستی

چه شد با همه هوش و عقل سلیم

ز دریا، همه بار نتوان به چنگ:

ز پایان تو، کاشکی خائنین

قلم، روسیه مانده کار تست

تو، ای زشتخو، چون گلیم سیاه:

شب و روز، عمرت به مستی گذشت

به میدان بی عصمتی یکه تاز

تو، گر دامن عفتی لکه دار

ز بدکاریت، آنچه بشنیده گوش:

کنون مانده در یاد من این مثل

ز «انسان »، سگ ار دارد افغان و سوز

نبود از تو خوشبخت تر کس، اگر:

چو یک عمر بودی تو، مست غرور

چه خوش بود هر روزه ات، خط سیر

سپس باید از خاک، بستر کنی

بسی دستها از تو شد زیر دست

سر بدسگالان چو افعی بکوب

هر آن کو، خیانت به این آب و خاک:

تو، با دشمن مملکت ساختی

کشانیده ای در خیانت به ننگ

ز تخم حرام مغول یا تتار

هویت ز هر بی هویت مجوی

چو گنجشک از دیدن روی بوم

پس از هفتصد سال کز روزگار:

که گویند بعد از تو، یاران تو

که تیمور لنگ ار یکی بود تاش:

یکی نکته باقیست، از من به گوش:

به مادر، کسی جان فدا ساخته است

به مام وطن «هر که » مأنوس نیست

هر آنکس که خون خورد عمری چو من

وطن دوستان، دیده ام من بسی

وطن، چاردیوار ملک است و باغ!

براه وطن، آنکسی سوخته ست

ز تن های ناپاک و خون نجس

به جان دوست دارد کس این آب و خاک

وطن دوست، ایرانی خالص است

وطن دوستانی درین مردمند

دعاشان به درگاه پروردگار

کند دشمن خانگی را هلاک

خیانتگران آنچه هستند، کاش: