124
شمارهٔ ۱۰
نامه من برت از کان شفا می آید
محترم دار که این نامه ز ما می آید
از سیه کاری من گشته گریزان از من
شکوه ها دارد و در پیش شما می آید
گر بگوید سخن بی سر و پا گوش مکن
که به غمازی ما باد صبا می آید
هر که پرسد ز که این نامه رسیده است بگو
از شهنشه منش بی سر و پا می آید
بوی مهر از تو گمان کرده که می آید لیک
دید وقتی که نیامد به صدا می آید
بوی عشق آید باز از من اگر یک روزی
دیدم از جنس بشر بوی وفا می آید
چون به دربار شه عشق رسی کرنش کن
کاندر آنجا به ادب شاه و گدا می آید
رخ نماید برباید دل و آید اما
با دوصد عشوه به یغما بر ما می آید
به کجا رو کنم از دست خیالت هر جا
رخت بربندم با من همه جا می آید
اندرین کوه که من کرده مکان موسی اگر
آید آنجا ز کف افکنده عصا می آید
عارف آید برت آنروز که صد سجده شکر
جای آری و بگوئی: «بخدا می آید»!